محمد بن مسلم گوید: از امام صادق شنیدم که فرمود: خداوند را خلقی است از رحمتش، ایشان را از نور و رحمت خود خلق کرده تا رحمت او را ظاهر کنند، آنان دیده بینای الهی، گوش شنوای پروردگار و زبان گویای او در میان مردمانند، و امین او هستند بر آنچه نازل کرده از عذر یا هشدار یا برهان، به خاطر آنان گناه بندگانش را آمرزیده و ظلم را برطرف کرده و رحمتش را نازل می کند. به سبب ایشان مرده را زنده کرده و زنده را می میراند، و به وسیله آنان آفریدگانش را امتحان کرده و امورش را در میان بندگانش اجرا میکند. عرض کردم: فدای تو گردم، آنها کیستند؟ فرمود: اوصیاء.[1]
و آیا اوصیاء غیر از امامان ما هستند که رسول اکرم دستور داده آنها را بشناسیم و کسی که بمیرد و امامش را نشناسد مرگ او مردن در حال کفر و انکار است، و در احادیث بسیار فرموده اند: هرکه بمیرد در حالی که امامش را نشناخته، به مرگ روزگار جاهلیت مرده.[2]
علامه امینی رضوان الله علیه فرموده: این حقیقت روشنی است که کتب صحاح و مسانید اهل سنت آن را ثبت کرده اند و جز خضوع در برابر مفاد آن چاره ای نیست، و اسلام کسی کامل نیست مگر اینکه خود را با آن تطبیق دهد، و در این مورد دو نفر با یکدیگر اختلاف نکرده و کسی درباره آن شکی به خود راه نداده، و این تعبیر اشاره به بدی عاقبت کسی دارد که بدون امام و پیشوا بمیرد و اینکه او از هرگونه سعادت و خوشبختی و رستگاری دور بوده، زیرا که مرگ جاهلیت بدترین نوع مردن یعنی مرگ در حال کفر و انکار است. [3]
[1].التوحید : 167 ح 1، مقصود از اوصیا چهارده معصوم میباشد
[2].بحارالانوار : 23/76 , الاحقاق : 13/86
:: بازدید از این مطلب : 711
|
امتیاز مطلب : 4
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
